اگر آزمونی برای سنجش میزان شادی و نشاط در اماکن مختلف کشور وجود داشت، مدارس به‌احتمال زیاد، در رتبه‌های پایین جدول رده‌بندی قرار می‌گرفتند.
محیط نامناسب، ساختمان‌های کسالت‌آور، برنامه درسی بی محتوا و یابا محتوای درسی خشک را از مهم‌ترین دلایل خمودگی و پژمردگی دانش‌آموزان در مدارس است
مشکلات فراوان معلمان هم سبب شده آنها هم حتی اگر مهارت و دانش برگزاری کلاس‌های شاد و پرنشاطی را داشته باشند، اصطلاحا دل‌ودماغ این کار را نداشته باشند.
فرایند خشک آموزش و پرورش و محیط‌های بی‌روح آموزشی، به قدری در سال‌های گذشته مشهود و ملموس بود که وزیر فعلی آموزش و پرورش، از همان روزهای ابتدایی تصدی‌گری، ایجاد مدارس شاد و با نشاط را اهم برنامه‌های خود عنوان کرد.
برنامه ای که وزیر برای ایجاد شادی و نشاط در مدارس داشت حذف مشق شب و پیک نوروزی بود اما اینکار باعث تنبلی و تن پروری دانش آموزان شد و مشکلات نوشتاری آنها بیشتر و بیشتر شد !
وقتی مثلا در یک مدرسه ۳۰۰متری، ۳۰۰دانش‌آموز درس می‌خوانند و هر دانش‌آموز فضایی کمتر از یک متر دارد، واقعا چطور امکان نشاط، بازی و شادی هست؟
معلمی که پس از معلمی، یک شیفت هم مسافرکشی می‌کند، طبعا به همان حداقل‌های ایفای وظیفه اکتفا می‌کند و دنبال اجرای روش‌های جدید نمی‌رود. او خودش حوصله ندارد؛ چه برسد بخواهد دانش‌آموزانش را سر حوصله بیاورد.
دانش‌آموزانی که تغذیه درست نداشته باشند و ویتامین‌ها و مواد مغذی لازم به بدن‌شان نرسد، همه در معرض بیماری‌های گوناگون هستند، شادی و نشاط پیش‌کش.
آقای وزیر !
با حلوا حلوا گفتن، دهان شیرین نمی‌شود!
با حذف مشق یا رقصاندن بچه ها نمی توان گفت آنها شاد شدند !
شادی در مساوات و عدل است !
شادی در رفاه معیشتی خانواده است !
شادی در دغدغه نداشتن برای قوت شب و مایحتاج روزانه است !
شادی در رقابت سالم است !
شادی در معلمین شادیست که دغدغه مالی نداشته باشند !
در محیط آرام و با نشاط و کارکنانی مهربان و دلسوز که همه ی هــــــــــــــــــــــــــــــــــــــمّ و غمشان تعلیم و تربیت دینی بچه ها باشه !
شادی در آرامش بچه هاست و این آرامش از آرامش خانواده و دبیران و کارکنان مدرسه به بچه ها سراین می کند !
شادی تزریق کردنی نیست قرص هم نیست که بگیم بیان و مثل قرص آهن و ویتامین دی هر هفته به بچه ها بدن !
شادی بوجود آوردنی است
و بوجود آوردنش هم کار سختی نیست !
اگر زندگی همه مثل هم بود غنی و فقیر تو یک مدرسه درس می خوندند یا یه جور می پوشیدند و می خوردند و در آمد خانواده ها و انتظاراتشون با هم تفاوت نجومی نداشت درصد شادی هم بالا و بالا تر می رفت !
خدايا رحمتي كن ... تا ايمان ؛ نان و نام برايم نياورد !